35. பீகாரில் ஓர் ஆயிரத்தளி தமிழ் நாட்டில் தஞ்சாவூருக்கு அருகில் ஆயிரத்தளி என்று ஓர் ஊர் உள்ளது. அக்கோயிலில் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட சிவலிங்கங்கள் இருந்தன. அவற்றில் நூற்றி எட்டுக்கும் மேற்பட்ட சிவலிங்கங்களை — மகாராஜா இரண்டாம் சரபோஜி, தஞ்சை பெரிய கோயிலுக்குக் கொண்டுவந்து திருச்சுற்றில் பிரதிஷ்டை செய்துள்ளார். அவர் பெரிய கோயிலுக்கு கும்பாபிஷேகம் செய்தபோது அவற்றைக் கொண்டுவந்து பிரதிஷ்டை செய்தார் என்று மராத்தி ஆவணங்கள் கூறுகின்றன. அதனால் இந்த ஆயிரத்தளி புகழ் பெற்றது.
ஆயிரத்தளி என்னும் சொல்வழக்கு வட இந்தியாவிலும் இருந்துள்ளது. இங்கு சஹஸ்ர லிங்கங்களை பிரதிஷ்டை செய்து வணங்கினார் போலும். ஒன்பதாம் நூற்றாண்டில் பராந்தக சோழன் ஆண்ட காலத்தில், வங்காளம், பீகார் பகுதிகளில் பாலர் என்ற அரசர்கள் ஆண்டார்கள். அவர்களில் நாராயண பாலன் என்பவன் 855 முதல் 910 வரை ஆண்டான். அவன் 872இல் பீகாரில் தன் நாட்டில், கக்ஷா நாட்டில், ஒரு பெருங் கோயிலை தோற்றுவித்தான். அதை சிவ பட்டராக (பெருமாயனுக்காக) கட்டுவித்தான். அதைக் குறிக்கும் போது சஹஸ்ர ஆயுதத்தைக் கட்டினேன் என்று கூறுகிறான்.
நாராயண பாலன் அந்தக் கோயிலுக்கும், பூஜை, ஸ்னானம், நைவேத்யம் முதலியவற்றுக்காகவும், அக்கோயிலில் வழிபட வரும் பாசுபத சைவ ஆச்சார்ய பரிஷத்துக்கும், உணவுக்கும், இருக்கைகளுக்கும், உடை மருத்துவ வசதிகளுக்கும் அவ்வூரையும், அதன் வருவாயையும் கொடுத்தான். அதற்கும் தாள பத்திரம்போல் ஒரு செப்பேட்டைக் கொடுத்துள்ளான். பாகல்பூர் என்னும் ஊரில் கிடைத்த அச்செப்பேடு முழுவதும் சமஸ்க்ருத மொழியில் இருக்கிறது. சமஸ்க்ருதம் வழக்கு மொழியாக 9-10 நூற்றாண்டுகளிலும் ஆணை மொழியாக விளங்கியுள்ளது. அரசனுடைய 17வது ஆட்சி ஆண்டில் வைகாசி மாதம், ஒன்பதாம் நாள் இத்தானம் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. இதை நிறைவேற்ற, குரவபட்டன் என்பவனை ஆணையராக நியமித்தான். இதை எழுதியவர்கள் பெயரும் செப்பேட்டில் உள்ளன.
செப்பேட்டின் தொடக்கத்தில் புத்த பகவானுக்கு வணக்கம் கூறித் தொடங்குகிறான். அதனால் இவன் சிறந்த பௌத்த சமய பக்தன் என்பது வெளிப்படை. ஆயினும் இவன் சிவபெருமானுக்காக ஆயிரத்தளி ஒன்றைக் கட்டி அதில் வழிபாட்டிற்கும், பாசுபத ஆச்சார்யர்களும் அவர்களது பரிஷத்துகளுக்கும் வேண்டியதற்காக இச்செப்பேட்டு சாசனம் அளித்துள்ளான். இது பௌத்த சமயத்துக்கும் இந்து சமயத்துக்கும் எவ்விதப் பகைமையோ, வெறுப்புக்களோ, இந்திய நாட்டில் இல்லை எனத் தெளிவாக்குகிற அடிப்படைச் சான்று.
இரண்டாவது இவன் இந்த ஆணையை இடும்போது ராசகுமாரர்களில் இருந்து சண்டாளர்கள் இறுதியாக உள்ள அத்தனை பேரையும், அவரவர் தகுதிக்கு ஏற்ப வணங்குகிறேன், கூறுகிறேன், ஆணை இடுகிறேன் என்கிறான். அரசர்கள், அரச குமாரர்கள் முதல் சண்டாள பர்யந்தன் (இறுதியாக சண்டாளர்கள்வரை யதர்கம் மானயதி போதயதி; ஆதே சாயதி ஸ) என்று குறிக்கிறான். சண்டாளர்கள் என்பது கடும் குற்றம் செய்து, பெரும் தண்டனை பெற்றவர்கள். அவர்களைக்கூட வாழவிட்டிருக்கிறான். அவர்களைக்கூட வணங்குகிறேன் என்னும் அரசனுடைய விநயம் தெளிவாகிறது. அவனது குடிகள் அத்தனை பேரையும் அன்புடனும், மரியாதையுடனும் பார்ப்பது பண்டைய இந்திய அரசாள்வோர் தர்மம்.
மூன்றாவதாக இவன் குறிப்பிட்டுள்ளது, நான் அளித்த பூமி தானமானது, ஆயிரத்தளியில் இருக்கும் பெருமான் சிவபட்டாரகருக்குக் கொடுத்தது. இதை வருங்காலத்து அரசர்களையும் இப்பொழுது வணங்கிக் கேட்டுக்கொள்கிறேன். இதை நீங்கள் காப்பாற்றக் கடமைப்பட்டிருக்கிறீர்கள். காப்பாற்றுங்கள் என்று கூறுபவன், கோயிலுக்குக் கொடுக்கும் நிலங்களை, சொத்துக்களை கொள்ளை அடிப்பவன் எப்படி அகோர நரகத்தில் துன்பப்படுவான் என்பதை நினைத்துக் காப்பாற்றுங்கள் என்று கூறியுள்ளான். கோயில் சொத்து குல நாசம் என்னும் நாம் கூறுவதுதான் இந்தியாவின் வடபகுதியிலும் திகழ்ந்த நம்பிக்கை.
இவ்வரசன் இச்செப்பேட்டில் பல இடங்களில் தர்மம், தர்மம், என அறத்தை வலியுறுத்திக் கூறுகிறான். அதனால் தன்னை இராமனுக்கு சமமாகக் கூறி, என்று இந்த இராமன் உங்களைக் கேட்டுக் கொள்கிறேன் என்று மீண்டும் மீண்டும் கேட்டுக்கொள்கிறான்.
இராமன் சேதுவைக் கட்டினான். கடலின் இரு கரையையும் இணைப்பது. அதுபோல நான் செய்துள்ள இந்தத் தானமானது எளிமையானது. வருங்கால எல்லா அரசர்களையும் இணைக்கும் தர்ம சேது, அறமாகிய பாலம் இந்த இராம சேதுவைக் காப்பாற்றுங்கள். அதுபோல் இதையும் காப்பாற்றுங்கள் என்று வருங்கால ஆட்சியாளர்களைக் கேட்டுக்கொண்டுள்ளான். இச்செப்பேடு 1200 ஆண்டுக்கு முற்பட்ட அரசியல் பண்பைச் சித்தரிக்கிறது. இதுவே இந்தியாவின் பண்டைய பண்பு.
36. நால் வேதமும் தமிழ் வேதமும் தமிழ்ப் பாடல்களை 'வேதம்' அல்லது 'மறை' எனும் மரபு, இன்று தோன்றியதன்று. நாலு வேதமும் நான்மறை என்றும், தமிழ் வேதம் என்பதை தமிழ்மறை என்றும் ஆன்றோர் கூறுவர். தமிழகத்தில் தொன்றுதொட்டே நால் வேதத்தை ஓதி வந்துள்ளனர். வேதம் எனில் 'நன்கு கற்று அறிதல்' என்பது பொருள். நான்கு வேதம் என்பது ரிக்கு, யஜுர், சாமம், அதர்வணம் என்னும் நான்காம். இவை முறையே செய்யுளாகவும், உரை நடை இட்ட பாட்டுகளாகவும் உள்ளன. இவற்றை நன்கு அறியவும் பயன் பெறவும் ஆறு துறைகள் தோன்றின.
அவற்றை வியாகரணம் (இலக்கணம்), நிருக்தம் (சொல் பொருள் தெரிதல்), சிக்ஷை (கேள்வி), சந்தம் (இசை), கல்பம் (நெறிமுறை), சோதிடம் (வான சாத்திரம்) என்னும் ஆறு துறைகள் வாயிலாக நன்கு அறிய இயலும் என ஆறு அங்கங்களாகக் கூறுவர். நான்கு வேதங்களும் ஆறு அங்கங்களும் தொன்று தொட்டே தமிழகத்தில் சிறந்து ஆய்ந்து விளங்கின என்று சங்க நூல்கள் கூறுகின்றன.
புறநானூற்றில் ஆவூர் மூலங்கிழார் என்ற புலவர் பாடிய பாடலில் சிவபெருமானே நான்கு வேதத்தையும், ஆறு அங்கங்களையும் படைத்தார் என்பதை, நன்று ஆய்ந்த நீள்நிமிர் சடை முது முதல்வன் வாய்போகாது ஒன்று புரிந்த ஈர்இரண்டின் ஆறுணர்ந்த ஒரு முது நூல் என்று கூறுகிறார்.
பதிற்றுப் பத்து என்னும் தொகுப்பில் இந்நூல்களைக் கற்றுணர்ந்தோர் சொல், பெயர், நாட்டம், கேள்வி, நெஞ்சம் என்ற ஐந்தைப்போற்றி சத்யமே கோட்பாடாகக் கொண்டு கடவுளைப் போற்றுவர் எனக் கூறப்பட்டுள்ளது.
சொல் என்பது சொல் இலக்கணத்தையும், பெயர் என்பது பொருள் இலக்கணத்தையும், நாட்டம் என்பது வான ஆய்வையும், கேள்வி என்பது வேதத்தையும் (இசையையும்), நெஞ்சம் என்பது மனம் சென்ற வழி செல்லாத கட்டுப்பாடுடைய நெஞ்சம் என்று பண்டைய உரை ஆசிரியர்கள் கூறுவர். அதனால் வேதம் அறிந்தோர் இலக்கணங்களால் மொழியை நன்கு கற்றுத்தேர்ந்து, ஒழுக்க சீலராய் தவத்துறை நின்று தெய்வம் போற்றுவாராய் வாழ்வர் எனத் தமிழ் மக்கள் கருதினர்.
இவைதவிர இராமாயணம், மஹாபாரதமும், புராணங்கள் ஆகியவற்றையும் தமிழ் மக்கள் நன்கு அறிந்திருந்தனர். இவை அனைத்தும் வேத உபநிடதங்களின் சாரமாகக் கருதப்பட்டதை பரிபாடல் கூறும். அதனால் இவையும் வேதங்களாகவே கருதப்பட்டன. பாரதம் பஞ்சமோ வேதஹ — பாரதம் என்பது ஐந்தாவது வேதம் எனக்கூறப்பட்டது. அவற்றில் உள்ள வரலாற்றுச் செய்திகள் எல்லாம் ஒழுக்க நெறியையும் தெய்வ வாழ்வையும் எடுத்துரைப்பவை. அதனால் அவ்வாறு கூறினர். அது மட்டுமின்றி நல்வாழ்வுக்குத் தேவையான உடலைப் பிணியின்றிப் பேணுவதற்கு, ஆயுளைப் பேணும் துறையை 'ஆயுள் வேதம் எனக்கூறினர்.
அதுபோன்று இசையையும், நாட்டியத்தையும் பேணிய துறையை நாட்டிய வேதம் என்றழைத்தனர். இதன் வாயிலாக எத்துறைகள் எல்லாம் இறவாத அறிவுச்செல்வத்தை அளித்தனவோ, எவை நமது வாழ்வை வளப்படுத்தி உயர்நிலை குறிக்கோள்களை ஆயிரம் ஆயிரம் ஆண்டுகளாக நிலைத்து இன்றும் இன்றும் நம்மிடையே நிற்கின்றனவோ அவற்றை வேதம் என அழைப்பது மரபு.
அவ்வழி தமிழிலே ஒப்பற்ற பாடல்களை இயற்றி ஈராயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக தமிழ் மக்களையும், தமிழ் மண்ணையும் தெய்வீக மணம் வீசும்படிச் செய்த திருமுறைகளைத் தமிழ் வேதம் என்றும் தமிழ்மறை என்று கூறுதலே பொருந்தும். இவை வேதமே என்பதில் ஐயமில்லை. நான்மறை என்ற வேதத்தை தெய்வம் அருளியவை என்றும் அவற்றிற்கு தெய்வத்தன்மை உண்டெனக் கூறுதல்போல நால்வர் தேவாரமும் ஏனைய திருமுறைகளும், ஆழ்வார் பாசுரங்களும் தெய்வத்தன்மை பொருந்தியவைதாம் என்பதில் ஐயமில்லை.
தவ முனிவர்களும், வேதம் பாடிய ரிஷிகளும், தங்கள் ஞானத்தால் இவற்றை தெய்வ வாக்கென அறிந்து புலப்படுத்தியதால், இவற்றைத் தூயமறை என்பர். வாக்கு என்பது உயிர்த் துடிப்பினால் உந்தப்பட்டு வெளிப்படுவது. அதனால் வேதவாக்குகளை தெய்வம் எடுத்துக் கொடுக்க தவமுனிவர் தமது பாடல்களால் வெளிப்படுத்தினர் என்பது இதன் பொருள். அவ்வகையே அப்பர், சம்பந்தர், சுந்தரர், மாணிக்கவாசகர், சேக்கிழார் என அத்தனை பெரியோர்களுக்கும் சிவபிரானே அடி எடுத்துக்கொடுக்க அவர்கள் வாக்குகள் தெய்வப்பாடல்களாகப் போந்தன என்பதால், அவை தமிழ்த் திருமுறைகள், தமிழ் வேதங்கள் என்பதில் ஐயமில்லை. அவ்வாறே இப்பாடல்களைப் பாடியோர் ரிஷிகளே, தவமுனிவர்களே என்பதிலும் ஐயமில்லை.
திருமுறை அறிந்தோர் ஒழுக்கமும், தெய்வச் சிந்தனையும், அடக்கமும் உடையோர். அதனால் அரசரும் அவர் அறிவுரைகளை ஏற்று நடப்பர் என மாங்குடி மருதனார் என்னும் சங்கப்புலவர், பாண்டியன் நெடுஞ்செழியனைப் பாடும்போது கூறுகிறார். ஆன்ற வேள்வி அடங்கிய கொள்கை நான்மறை முதல்வர் சுற்றமாக மன்னர் ஏவல் செய்ய எனப் புறப்பாடல் கூறும்.
காட்டிலே வேட்டையாடித் திரிந்த கண்ணப்பனையும், திருப்பாணாழ்வாரையும், நந்தனையும் தெய்வமாகவே உயர்த்தி அவர்களது சிலை வடித்து தெய்வத்தோடு தெய்வமாக வணங்கும் சமய வாழ்வில், ஏற்றத் தாழ்வு இல்லை என்ற படிப்பினையை நமக்களித்த ஆன்றோர்கள் திருமுறை நெறியில் நின்றவர்களே. அதனால் திருமுறையாகிய தமிழ் வேதத்தை போற்றலும், கற்றலும் அவ்வழி நெறிப்படுத்தலும் நமது கடனே. அதன் வாயிலாக நமது சிந்தனை தெளிவு பெறும்.
கலக்கமற்ற நீர் தெளிவாய் உள்ளது என்பதுபோல், உள்ளத்திலே கலக்கமின்றி வெறுப்பின்றி, பிறவற்றைத் தூற்றாது, நல்லதையே ஆயும் நிலையில் தெளிவு தோன்றும். தெளிவு நிர்மலமானது என்கிறோமே அதுதான் சிவன் என்கிறார் அப்பர் பெருமான். சிந்தையுள் தெளிவாகி தெளிவினுள் சிவமுமாகி என்று அப்பர் கூறுகிறார். திருமுறை தமிழ் வேத ஆய்வு அத்தெளிவையும், சிவநெறியையும் வளர்க்கும்.
வடமொழி வேத நூல் இந்திய நாடு முழுவதும் பரவியிருந்ததோடன்றி கடல் கடந்த சுவர்ணதீபம், காம்போஜம், சம்பா தேசம் முதலிய பல நாடுகளிலும் பரவி போற்றப்பட்டு, அந்நாட்டு மக்களுடன் ஒன்றாய் இயைந்து நிற்றலின் அதைப் பொதுநூல் என்றும், தமிழ் கூறும் நல்லுலகத்தே நிலைத்து அம்மக்களின் நெஞ்சுக்கு இனியதாய் நன்நெறி சேர்ப்ப துணையாய் நிற்றலின் தமிழ் வேதம் சிறப்பு நூல் எனவும் கொள்ளலாம்.
இவ்விரு மரபும் தூயவையாய் ஒன்றோடு ஒன்று முரண்படாதிணைந்து இனிய பெருவாழ்வு வாழ வழி வகுக்கும். அதனால் தமிழ் வேத ஆய்வு வரவேற்கத்தக்கதே
