கி.பி. 305 ஆம் ஆண்டு தேதியிடப்பட்ட மைதவோலு பதிவேடுதான் ஆரம்பகால செப்புத் தகடு கல்வெட்டாகும். எட்டு செப்புத் தகடுகள் செப்பு வளையத்தில் கட்டப்பட்ட நீள்வட்ட செப்பு முத்திரையில் காளையின் உருவம் மற்றும் 'சிவஸ்கந்தவர்மனா' என்ற பெயர் பொறிக்கப் பட்டுள்ளது. அது ஆனால் ஓரளவு தேய்ந்து விட்டது. காளை பல்லவர்களின் புகழ்பெற்ற சின்னம் மற்றும் பெயர் 4 ஆம் நூற்றாண்டின் பல்லவ மன்னன்.
ஆந்திரப் பிரதேசத்தின் குண்டூர் மாவட்டத்தில் உள்ள மைதவோலுவின் வடக்கே ஒரு கைவிடப்பட்ட கிராமத்தில் வயல் தோண்டிக் கொண்டிருந்த ஒருவரால் 1899 ஆம் ஆண்டில் கண்டெடுக்கப்பட்ட செப்புத் தகடுகளின் தொகுப்பு, அதன் உரிமையாளர் மைதாவோலு ஜெயரம்மையாவால் அருங்காட்சியகத்திற்கு வழங்கப்பட்டது. இந்த முக்கியமான கல்வெட்டின் உள்ளடக்கங்கள் 1886 ஆம் ஆண்டு இந்திய தொல்லியல் துறையின் கல்வெட்டுத் துறை முதன்முதலில் உருவாக்கப்பட்டபோது, கல்வெட்டு எபிகிராபியா இண்டிகா தொகுதி VI இல் வெளியிடப்பட்டது.
கல்வெட்டின் மொழி பிராகிருதம், பழைய பல்லவ எழுத்துமுறை பயன் படுத்தப் பட்டது.
பல்லவ மன்னன் சிவஸ்கந்தவர்மன், யுவ-மகாராஜாவாக இருந்தபோது, அந்தரபாதத்தில் (அதாவது) தெலுங்கில் அமைந்துள்ள விரிபாரா என்ற கிராமத்தை இரண்டு பிராமணர்களுக்கு வழங்கியதாக இந்த தகடுகள் பதிவு செய்கின்றன. சிவஸ்கந்தவர்மன் தனது தந்தையின் பிரதிநிதியான தற்கால அமராவதியில் தனது உத்தரவை நிவர்த்தி செய்ததால், விரிபாரா அமராவதிக்கு அருகில் அமைந்திருக்க வேண்டும். பல்லவ மன்னர்களின் தலைநகரான காஞ்சிபுரத்தில் இருந்து மானியம் வழங்கப்பட்டது. சிவஸ்கந்தவர்மன் காலத்தில் பல்லவ சாம்ராஜ்யம் தொண்டைமண்டலமும், வடக்கே கிருஷ்ணா நதி வரை தெலுங்கு நாடும் அமைந்திருந்தது என்பது இதன் மூலம் குறிப்பிடப்படுகிறது.
ஒருவேளை சிவஸ்கந்தவர்மனின் முன்னோடி ஆட்சியின் பத்தாம் ஆண்டில், கோடைகாலத்தின் ஆறாவது பதினைந்து நாட்களில் ஐந்தாம் திதியில் மானியம் வழங்கப்பட்டது. சிவஸ்கந்தவர்மனின் தேதி கி.பி 4 ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் நிர்ணயிக்கப்படலாம்.
மயிதவோலு செப்பேடு, காஞ்சி புரத்திலிருந்து பல்லவகுலத்தைச் சேர்ந்தவனும் பாரத்வாஜ கோத்திரத்தில் பிறந்தவனுமான யுவமகாராஜன் சிவஸ்கந்தவர்மன் தான்ய கடத்தில் உள்ள அதிகாரிக்கு இடும் கட்டளையைக் கொண்டது. ஆந்திரா பதத்தில் உள்ள விரிபரம் என்னும் கிராமத்தைத் தன்னுடைய ஆயுள், தர்மம், வெற்றி ஆகியவற்றின் விருத்திக்காக அக்னிவேச கோத்திரத்தவர்களான பூர்வகோட்டி ஆர்யன், கோநந்தி ஆர்யன் என்ற இரு பிராமணர்களுக்கு அவன் பிரம்ம தேயமாக அளித்த செய்தியைத் தெரிவிக்கிறது.
இச்செப்பேடு, சிவஸ்கந்தவர்மன் இட்ட கட்டளையை உள்ளடக்கியது. இதில், காஞ்சிபுரத்திலிருந்து வெளியிடப்பட்டது என்ற செய்தி, இவன் பல்லவ குலம் சார்ந்தவன், பாரத்வாஜ கோத்திரத்தில் பிறந்தவன் என்ற செய்தி, இவன் யுவமகாராஜனாக இருந்தமை , காஞ்சிபுரம் தலைநகராக இருந்ததுடன் ஆந்திரப் பகுதிகளும் இவர்களது ஆட்சிக்குள் இருந்தது என்ற செய்தி, பிராமணர்களுக்குப் பிரம்ம தேயமாக நிலம் அளித்தால் தனது ஆயுள் தர்மம் வெற்றி விருத்தியடையும் என்ற நம்பிக்கை அவர்களிடம் இருந்தது போன்ற செய்திகள் இங்குப்
புலப்படுகின்றன.
( வரி 1 )
காஞ்சிபுரத்திலிருந்து யுவமகாராஜனும்
பாரத்துவாஜசகோத்திரத்தில் பிறந்தவனும்
பல்லவ குலத்தைச் சேர்ந்தவனுமான சிவஸ்கந்தவர்மன் தம்ஞகடத்தின்
( தான்யகடத்தின் ) அதிகாரிக்கு ஆணையிடுகிறான் ;
( வரி 5 )
நம்மால் இப்போது நம்முடைய வெற்றிக்கும் அறம் ஆயுள் வலிமை ஆகியவற்றின் பெருக்கத்துமாக அகிவேஸ ( அக்னிவேச்ய )
ஸகோத்திரத்தைச் சேர்ந்த புவகோஜன் ( பூர்வகோடி ஆர்யன் )
அகிவேஸ் (அக்னிவேச்ய ) ஸகோத்திரத்துக் கோநந்தி ஜன்
( கோநந்தி ஆர்யன் ) ஆகிய இருபிராமணர்களுக்கும்
ஆந்திரபதத்தில் உள்ள விரிபரம் என்னும் கிராமம் நம்மால் நீரோடட்டிக் கொடுக்கப்பட்டது
( வரி 11 ).
இந்த விரிபரம் என்னும் கிராமத்துக்குப் பிரம்ம தேயத்துக்கு உரிய எல்லா விலக்குகளும்
சோறு , தண்ணீர் ( விறகு ) கட்டில் , தங்குமிடம் அளிக்க
வேண்டாமை இன்னும் இவை போன்ற மற்றவைகளும் பிரம்ம
தேய மரியாதைகள் அனைத்தும் உள்பட எல்லாப்
பரிகாரங்களையும் பெற்றதாக விலக்கு அளிக்க வேண்டியது.
விலக்களிக்கச் செய்ய வேண்டியது.
( வரி 21 )
எவன் நம் கட்டளையை மீறி பீடையும்,
பாதையும் அளிக்கிறானோ அவனுக்கு நம்மால் சரீரதண்டனை அளிக்கப்படும் "
என்று அமையும் இப்பிராகிருத செப்பேடு பல்லவ அரசனின் கொடையையும், அது தொடர்பான சிந்தனைகளையும் தருகின்றன. கிராமம் தானமாக அளிக்கப்பட்டபோது விலக்குகள் அளித்த தன்மை, அதில் குறுக்கிடுதல் கூடாது என்று சுட்டியமை போன்றன தமிழ் மன்னர் கொடைச் சிந்தனையிலிருந்து சிறிது வேறுபடுகிறது .
காஞ்சிபுரத்தில் இருந்து அரசன் சிவஸ்கந்தவர்மன் ஆணை பிறப்பித்ததை இந்த தகவல் பதிவு குறிப்பிடுகிறது, இது இன்றைய காஞ்சிபுரம் என்று பல அறிஞர்கள் அடையாளம் கண்டுள்ளனர், மேலும் சிலர் ஆந்திராவில் உள்ள இடம் என்று அடையாளம் கண்டுள்ளனர். இந்த அரச ஆணை தன்கடாவில் (இன்றைய அமராவதி) அரசரின் அதிகாரியிடம் இரண்டு அறிஞர்களுக்கு விரிபுரா கிராமத்தை பரிசாக வழங்கியது. இவ்வாறு தானமாக வழங்கப்பட்ட நிலம், ‘உப்பு தோண்டுதல், படைவீரர் நுழைவு, புழுங்கல் அரிசி வழங்குதல், தண்ணீர் பானைகள், கட்டில்கள் மற்றும் குடியிருப்புகள்...’ ஆகியவற்றிலிருந்து விலக்கு அளிக்கப்பட்டதாகக் குறிப்பிடுகிறது.
சிவஸ்கந்தவர்மன் வெளியிட்ட மற்றொரு செப்பேடு ஹீரஹடஹள்ளி செப்பேடு . C.338 C.E. தேதியிட்ட ஐந்து செப்புத் தகடுகளின் மற்றொரு தொகுப்பு, ஒரு செப்பு வளையத்தில் ஒன்றாக இணைக்கப்பட்டது, இதே போன்ற முத்திரையைக் கொண்டுள்ளது. ஹிரஹதகல்லியில் (பெல்லாரி மாவட்டம்) வணிகர் சென்னப்பா என்பவரிடமிருந்து அவை வாங்கப்பட்டு இந்திய தொல்லியல் துறையால் அருங்காட்சி யகத்தில் வைக்கப்பட்டுள்ளன. இதுவும் பிராகிருத மொழியிலும், முற்கால பல்லவர்கள் பயன்படுத்திய பிராமி எழுத்துக்களிலும் உள்ளது. இந்தக் கல்வெட்டு, எட்டாம் ஆண்டில் (சிவஸ்கந்தவர்மனின் ஆட்சியின் எட்டாம் ஆண்டு) மழைக்காலத்தின் ஆறாவது பதினைந்து நாட்களில் ஐந்தாம் நாள் தேதியிட்டது.
மீண்டும் அதே காஞ்சிபுரத்தில் இருந்து வெளிவந்தது. புகழ்பெற்ற அஸ்வமேதம் போன்ற யாகங்களைச் செய்த சிவஸ்கந்தவர்மன், குறிப்பிட்ட அறிஞர்களுக்கு 'உணவு, தண்ணீர், விறகு மற்றும் பிற பொருட்களை வழங்குவதில் இருந்து இலவசம்' என்று அறிவித்து தோட்ட நிலத்தை உறுதி செய்து விரிவுபடுத்தினார். அதிகாரிகளுக்கு... அதிகாரிகளால் பிரச்சனைகளில் இருந்து விடுபடுங்கள்'!
ஹிரஹதகல்லி செப்புத் தகடு கல்வெட்டு அதிகாரிகளின் பட்டியலைத் தருகிறது. சிவஸ்கந்தவர்மனுடைய ஹீரஹட ஹள்ளிச் செப்பேடுகளிலும் இத்தகைய கிராமம் கொடை செய்த தன்மையையும், அதனை அடுத்து வந்த சிவஸ்கந்தவர்மன் நீட்டித்து அளித்த செய்தியும் இடம் பெறுகின்றன.
இதைப் பல்லவ மன்னன் சிவஸ்கந்த வர்மன் அந்தப் பிராமணர் களுக்கு வேறு சில பூமிகளோடு மறுபடியும் அளித்துப் பட்டயத்தை வழங்கினான். முதலில் அந்தத்தானம் அநேகங்கோடி பொன்னை யும் நூறாயிரம் பசுக்களையும் உழவு நிலங்களையும் அளித்தவர் என்றும் அவர் கட்டளையை யாரும் மீறமுடியாது என்றும் வர்ணிக்கப்பட்டிருக்கும் ஓர் அரசருடைய அவருடைய குல கோத்திரத் தினுடைய - தர்மம், வலிமை, புகழ் ஆகியவற்றின் பெருக்கத்துக்கும் வெற்றிக்கும் வெற்றிப் பேற்றுக்குமாகச் செய்யப்பட்டதாம்” என்ற செய்தி இச்செப்பேடுகள் குறித்தது. இங்குப் பிராமணர்களுக்குக் கொடுத்தது, கிராமத்தின் தோட்டம் தானம் செய்யப் பட்டது, நீட்டித்துக் கொடுக்கப் பட்டது, விலக்கு அளிக்கப் பெற்ற தன்மை, இந்தக் கொடைக்குத் தீமை, கொடுமை செய்யக் கூடாது என்ற செய்திகள் தெரியவரு கின்றன.
“ஸித்தம் என்ற மங்கலச் சொல்லுடனே சாசனம் ஆரம்பமாகிறது. காஞ்சிபுரத்திலிருந்து அக்னிஷ்டோம, வாஜபேய, அச்வ மேத யாகங்களைச் செய்த தர்ம ராஜாதிராஜன், பாரத்வாஜ கோத்திரத்தில் பிறந்தவன். பல்லவ வம்சத்தைச் சேர்ந்தவனான சிவஸ்கந்த வர்மன் தன்னுடைய அதிகாரிகளுக்குக் கட்டளையிட்டு அறிவிப்பதாக உள்ளது இந்தச் சாசனம். ஸாதாஹதி ராஷ்டிரத்தில் சில்லரேக கொடுங்க என்னும் ஊரின் தென்புறம் உள்ள தோட்ட நிலத்தை மகாராஜரான பப்பசுவாமிகள் ஆபிட்டி என்னும் கிராமத்தில் வசிப்பவர்களும் சில்லரேக கொடுங்க கிராமத்தை அனுபவிப்பவர்களுமான பிராமணர்களுக்கு முன்னாளிலே இதைத் தானம் செய்தாராம்.
முந்திய சாசனத்தில் யுவமகாராஜன் ஆகச்சுட்டப்பட்ட சிவஸ்கந்தவர்மன், தர்ம மகாராஜாதிராஜன் என இங்குக் குறிப்பிடப்படுகிறான். எனவே இவனே மகாராஜனாக அப்போது இருந்தமை தெரிகிறது; காஞ்சிபுரம் தலைநகராக இருந்தது தெரிகிறது.
இச்சாசனம் சொல்லிச் செல்லும் தானம் சுட்டும் ராஷ்டிரம், ஊர், கிராமம் அனைத்தும் இவனது ஆட்சியின் கீழ் இருந்தமையும் தெளிவுபெறுகிறது.
பல்லவர்களின் இந்த ஆரம்பகால செப்புத் தகடு கல்வெட்டுகள், பிராகிருதம் தமிழ் நாட்டில் பரவலாகப்பயன்படுத்தப்பட்டது. அது நீதிமன்ற மொழியாகவும் இருக்கலாம், பொதுவாக மௌரியப் பேரரசர் அசோகரின் கல்வெட்டுகளுடன் மட்டுமே தொடர்புடைய பிராமி எழுத்துகளும் பயன்படுத்தப்பட்டன என்பதைக் காட்டுகின்றன. தெற்கில் பரவலாக. பண்டைய இந்தியாவில் தகவல்களை ஆவணப்படுத்துவதில் தீவிரமான உணர்வு இருந்தது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது - பிரச்சினை இடம், நேரம் மற்றும் பல தரவுகள் இதை சுட்டிக்காட்டுகின்றன.
முற்கால பல்லவ இளவரசன் விஜய புத்தவர்மனுடைய மனைவி சாருதேவியினுடைய குணபதேயம் செப்பேடுகள் (கி.பி 350)"எழுத்து, மொழி ஆகிய இரண்டைக் கொண்டும் இந்தச் சாசனம் மயிதவோலு, ஹீரஹடஹள்ளி ஆகிய இரண்டு இடங்களில் இருந்து கிடைத்தவற்றிற்குக் காலத்தால் பிற்பட்டது என்றே சொல்லலாம்" என்ற கருத்து, இந்த அரசனைச் சிவஸ்கந்த வர்மனுக்குப்பின்னர் ஆண்ட அரசனாகக் கொள்ள இடம் தருகிறது. மேலும் “இந்தச் சாசனம் வழங்கப் பெற்றகாலத்தில் அரசனாக இருந்த ஸ்ரீவிஜயஸ்கந்த வர்மனை, மயிதவோலு, ஹீரஹடஹள்ளி ஆகிய இரு சாசனங்களையும் வழங்கிய சிவஸ்கந்தவர்மனாகவே ஆராய்ச்சியாளர் கள் கருதுவர்.
இவனுடைய உண்மைப் பெயர் ஸ்கந்த வர்மன் என்றும் இந்தப் பெயருக்கு முன்னதாக சிவ என்று ஓரிடத்தில் காண்பதும், ஸ்ரீவிஜய என்று மற்றொரு இடத்தில் காண்பதும் மரியாதையாக
வழங்கப் பெற்ற மங்கல அடைமொழி களே என்றும் இவற்றுக்குத் தனியாக முக்கியத்துவம் அளிக்க வேண்டியதில்லை என்றும் அவர்கள் கூறுவர். மயிதவோலு, ஹீரஹடஹள்ளி ஆகிய இரண்டு சாசனங்களின் முத்திரைகளிலும் சிவ என்ற பகுதி அரசனுடைய பெயரோடு சேர்ந்து சிவஸ்கந்தவர்மன் என்று காணப்படுகின்றது.
காஞ்சியை முதலில் தலைநகராகக் கொண்டு ஆண்டவன் சிவஸ்கந்தவர்ம னாக இருக்கலாம். "சிவஸ்கந்தவர்மன் இளவரசனாக இருந்த பொழுது தன்னை இளம் பேரரசன் (யுவமகாராஜன் ) என்று கூறுவதால் அவன் தந்தை பேரரசனாகத் தான் இருந்தான் என்பது பெறப்படுகிறது. பேரரசன் (மகாராசன்) என்னும் பட்டம் சாதாரண சிற்றரசரும் சாதாரண தனி அரசரும் வைத்துக் கொள்ளல் வழக்கமாக இருந்தது. ஆதலின் சிவஸ்கந்தவர்மனின் தந்தை ஒரு சாதாரண அரசனாகவே இருந்தான் என்பது வெளிப்படை இது சிவஸ்கந்தவர்மன் பட்டம் பெற்றபின் தன்னை மகாராசாதிராசன் என்று கூறிக் கொள்வதாலும் வலியுறும்.
சிவஸ்கந்தவர்மன் இங்ஙனம் தன்னைத் தான் பட்டம் பெற்ற 8 ஆம் ஆண்டிலே கூறிக் கொள்வதாலும் அவன் இளம் பேரரசனாக இருந்த பொழுதே காஞ்சி யிலிருந்து பட்டயம் விடுத்ததாலும் அவன் தந்தை காஞ்சியிலிருந்து பட்டயம் விடுத்தற்குச் சான்று இன்மையாலும் சிவஸ்கந்தவர்மன் பேரரசன் செய்யத்தக்க அக்னிஷ்டோமம், வாஜபேயம், அஸ்வ மேதம் என்னும் பெருவேள்விகள் செய்துள்ளமையாலும் பல்லவப் பேரரசை ஏற்படுத்தியவனும் அதற்குத் தலை நகரமாகக் காஞ்சியைக் கண்டவனும் இச்சிவஸ்கந்தவர்மனே ஆதல் வேண்டும்.
Visitors to the Madras Gov-ernment Museum on Pantheon Road, Egmore, usually make a beeline for the Bronze sculpture section which has on display some of the most magnificent metal images ever created. These visitors also go to the gallery which houses stone sculptures, but hardly anyone takes the effort to go to a separate section which has a superb collection of copper-plate inscriptions which date from the 4th Century C.E. right down to British times.
Those who do visit this gallery have their eyes glued to the huge Chola copper-plate records, quite awed by their sheer size. But lovers of history and heritage must pay attention to the oldest inscriptions here, which are of the Pallava times. The earliest copper-plate epigraph is the Maidavolu record which has been dated c.305 C.E. The eight copper plates are strung on a copper ring held together with an elliptical copper seal which has the figure of a bull and the name ‘Sivaskandavarmanah’ etched on it but which is partially worn out. The bull was the famous emblem of the Pallavas and the name is of the Pallava king of the 4th Century C.E. Most visitors peering at this inscription, trying to read it, will be bewildered as they will understand neither the language, which is Prakrit nor the script, which is Brahmi.
This set of copper-plates found in 1899 by a man who was digging a field in an abandoned village north of Maidavolu in Guntur District, Andhra Pradesh, were subsequently presented to the museum by Maidavolu Jayarammaya, the owner. The contents of this important inscription were published in Epigraphia Indica Volume VI by E. Hultzch, a German Indologist and first Chief Epigraphist when the Epigraphy Department of the Archaeological Survey of India was first formed in 1886.
This informative record mentions that an order by King Sivaskandavarman was issued from Kanchipura, which many scholars have identified as the present-day Kanchipuram, and some have identified as a place in Andhra Pradesh. This royal order was addressed to the king’s official at Dhannakada (present-day Amaravati) conferring the gift of a village Viripura to two scholars. It mentions that the land thus donated, was exempted from ‘digging for salt, entrance of soldiers, supply of boiled rice, water pots, cots and dwellings…’ Transgressors of this edict were liable to bodily punishment, says the inscription.
Another set of five copper-plates, dated c.338 C.E. also strung together on a copper ring, has a similar seal. They were bought from Chennappa, a merchant in Hirahadagalli (Bellary District) and deposited in the museum by the Archaeological Survey of India. This too is in the Prakrit language and in the Brahmi script used by the early Pallavas. This inscription is dated the fifth day in the sixth fortnight of the rainy season in the eighth year (possibly the eighth year of King Sivaskandavarman’s reign) – what meticulous documentation! Again issued from the same Kanchipura, it mentions that Sivaskandavarman, who was a performer of sacrifices such as the famed Ashwamedha, confirmed and enlarged a grant of garden-land to specified scholars declaring it ‘free from supplying food, water, firewood and other commodities to officers… and free from troubles by officials’! The Hirahadagalli copper-plate inscription also goes on to give a list of officers, which information has been most useful to historians such as Dr. C. Minakshi, the famous scholar of Pallava history, in documenting administrative life in the Pallava times.
Another important Pallava epigraph on display is the Kuram copper-plate inscription, which historians and archaeologists are very familiar with. This record is from historic Kuram village, close to Kanchipuram, which also has a Siva temple of Pallava times. Bought from the Dharmakarta of this place, it consists of seven copper plates of which the first, fifth and sixth plates are worn out and half of the seventh plate is missing. The copper ring has the bull emblem, the moon and other symbols. Belonging to the reign of King Parameshwara Varman I Pallava of the 7th Century C.E., this bilingual inscription is half in Sanskrit, etched in the famed Pallava Grantha script, and the second half in Tamil. The lineage of the Pallavas, especially the many victories of Narasimhavarman I (Mamalla) against the Chalukya ruler Pulakesin and also the Cholas, Pandyas and others, given in detail in this record are pieces of information which have been incorporated into books by scholars on South Indian history. The donation of a village named Parameshwaramangala to the Siva temple in Kuram and to scholars who studied the Vedas is the object of this historical document which lists the break up of the land into shares allocated for various purposes. The different taxes payable to the government and water management in the village by way of a channel dug from River Palar leading to a large tank at Parameshwaramangalam (near Chengalpattu) are also detailed here.
These early copper plate inscriptions of the Pallavas go to show that Prakrit was widely used in the Tamil country, and was perhaps even the court language and that the Brahmi script, usually associated only with the inscriptions of Asoka, the Mauryan Emperor, was also used extensively in the South. Also to be noted is the important fact that there was a keen sense of documenting information in ancient India – the minute details of place of issue, time, and a multitude of other data point to this.
The challenge lies in getting across the importance of these inscriptions to visitors to the museum.
முற்கால பல்லவ இளவரசன் விஜய புத்தவர்மனுடைய மனைவி சாருதேவியினுடைய குணபாண்டியம் செப்பேடுகள் (கி.பி 350)British Museum plates of Chaarudhevi / சாருதேவியின் பிரிட்டிஷ் அருங்காட்சியகத் தகடுகள்
தமிழக வரலாற்றில் பெண்களின் பங்கு அலாதியானது, சோழ அரசி செம்பியன் மாதேவி, லோகமாதேவி, குந்தவை நாச்சியார் போன்று பல அரச குல பெண்கள், தானங்களை சாதரண குடிமகன் தொடங்கி, மிகப்பெரிய கோவில்கள் வரை தானங்கள் வழங்கி யுள்ளனர்.
இவற்றை தமிழகமெங்கும் உள்ள கல்வெட்டுகளும், பலசெப்பேடுகளும் பகர்கின்றன. இவ்வகையில் காலத்தால் முற்பட்டது, முற்கால பல்லவ இளவரசன் விஜய புத்தவர்மனுடைய மனைவி சாருதேவியினுடையது (கி.பி 350).
இந்த செப்பேடு இன்றைய தெலுங்கானா விலுள்ள குண்டூர் அருகேயுள்ற குணப தேயம் எனும் ஊரில் கிடைத்ததால் குணேபதயம் செப்பேடு எனப்படுகின்றது. குண்டூர் மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த இந்த பிராகிருதக் கல்வெட்டு, சிவஸ்கந்த வர்மனின் தந்தையாக இருந்த சிம்ம வர்மனைக் குறிப்பிடுகிறது. இந்த சிவஸ்கந்தவர்மனுக்கு புத்தவர்மன் என்ற மகன் இருந்தான், அவனுக்கு சாருதேவி என்ற அரசிக்கு புத்தியங்குரா என்ற மகன் பிறந்தான் என குறிப்பிடுகிறது.
பிராகிருதத்தில் உள்ள இந்த சாருதேவி யின் மானியம், கோவில்களுக்கான கொடை, ஆரம்பகால பல்லவரைக் குறிப்பிடுகிறது!
குணபாண்டியம் தகடு செப்பேட்டினை இணைக்கும் வளையம் இதில் பல்லவர்களின் சின்னமான காளையின் உருவம் உள்ளதாய் குறிப்புகள் உள்ளன. மொத்தம் மூன்று ஏடுகளில் பதினாரு வரியில் பிராகிருத மற்றும் சமஸ்கிருத மொழியில் அமைந்துள்ள இந்த செப்பேடு, தற்போது இலண்டன் அருங் காட்சியத்தை அலங்கரித்து கொண்டுள்ளது.
குணபாண்டியம் பட்டயம் செப்பேட்டின் தகவல்கள்
ஸ்ரீ விஜயஸ்கந்தவர்மனுடைய ஆட்சியில் இதனை முதலிரண்டு மயிதவோலு, ஹீரஹடஹள்ளி சாசனங்களுக்குக் காலத்தால் பிற்பட்டது எனச் சொல்லலாம் என்பர்.
சாருதேவியினுடைய குணபாண்டிய செப்பேடுகள் பகவானுக்கு நிலம் அளித்தது குறித்து இயம்புகிறது.
சாருதேவி தனித்துவமானவர்.
அவள் ஒரு சுயாதீனமானவள் என்று குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
சாருதேவி (கட்டளையிடுகிறாள் )
வரி 4 : ( விஜய ) ராஜ தடாகத்தின் அருகில் குடிநீர்க் கிணற்றின் வடபுறம் ஆதுகன் என்பான் பயிரிடும் நிலத்தில் தாலூரில் உள்ள கூளி மஹாதரகர் கோயிலில் பகவான் நாராயணனுக்கு நம்முடைய ஆயுள் வலிமை வளர்ச்சியைச் செய்வதற்காக நான்கு அளிக்கப்பட்டது. நிவர்த்தனம் நிலம் நம்மால்
வரி 10 :
இதை அறிந்து ஊராரும் ஆயுக்தர்களும் எல்லா விலக்குகளும் அடையும்படி விலக்க வேண்டியது ; விலக்கச் செய்ய வேண்டியது .
சுலோகம் 2.
தான் அளித்ததோ பிறர் அளித்ததோ எதுவாயினும் பூமியை அபகரித்தவன் நூறாயிரம் பசுக்களைக் கொன்ற கொடுஞ் செயலைச் செய்தவன் ஆவான்” என்று அமைகிறது.
யுவமகராஜனும், பரத்வாஜ கோத்திரத்தில் பிறந்த பல்லவர் வம்சத்தை சேர்ந்த ஸ்ரீ விஜய புத்தவர்மனுடைய மனைவியின் சாருதேவியின் கட்டளை ராஜ தாடாகத்தின் அருகேயுள்ள குடிநீர் கிணற்றின் வலதுபுறம் தற்போது பயிரிட்டு கொண்டிருக்கும் நிலத்தை மஹாதரகம் எனும் ஊரில் உள்ள தேவகுலத்தின் (ஆலயம்) பகவான் நாரயணுக்கு என்னுடைய ஆயுள், வலிமை, வளர்ச்சிகாக நிலம் தானாமாய் கொடுக்கப்படுகின்றது .
இந்த விவரத்தை அனைத்து அரசு அதிகாரிகளும் அறிந்து, அனைத்து வரி விலக்குகளும் பெற்று தரவேண்டும். இதுதான் செப்பேட்டின் தகவல்.
மேலும் இருதியில் உள்ள சமஸ்கிருத வரிகள் நிலம் தானம் கொடுப்பதின் நன்மைகளையும், அந்நிலத்தை ஆக்கிரமிப்பு செய்பவர்களுக்கு ஏற்படக்கூடிய தீமைகளையும் கூறுகின்றது.
மேலும் தமிழக்தின் இருண்ட காலம் எனக்கருதப்பட்ட காலத்தில் இருந்த பெண்களின் நிலையைக்கூறுகின்றது.
இந்தச் செப்பேட்டின் மூலம் ஸ்ரீ விஜய ஸ்கந்த வர்மன் ஆட்சி செய்தமை தெரிகிறது.
பல்லவ வம்சத்தைச் சேர்ந்தவனும் பாரத்வாஜ கோத்திரத்தில் பிறந்தவனு மான யுவமகாராஜன் ஸ்ரீ விஜய புத்தவர்மனுடைய தேவியும் அங்குரன் என்று முடியும் பெயரைக் கொண்ட ஒருவனுடைய தாயுமான சாருதேவி, ஏதோ ஓர் ஊரில் உள்ள ராஜ தடாகத்தின் அருகில் குடி நீர்க் கிணற்றின் வடபுறம் ஆதுகன் என்பான் பயிரிட்டு வந்த நிலத்தில் நாலு நிவர்த்தனம் பூமியைத் தாலூரம் என்னுமிடத்தில் கூளி மஹாதரகம் தேவகுலத்தில் (தேவகுலம் - கோயில்) எழுந்தருளியிருக்கும் பகவன் நாராயணனுக்குத் தன்னுடைய ஆயுள் பலம் ஆகியவற்றின் அபிவிருத்திக்காக எல்லாப் பரிகாரங்களுடன் அளித்த செய்தியைக் கூறுகிறது என்கின்ற செய்தி தெரியவருகிறது.
இங்குக் காஞ்சியிலிருந்து வெளியிடப் பட்டது என்ற செய்தி இல்லை. விசய ஸ்கந்த வர்மன், புத்தியங்குரன் எங்கு இருந்தனர் என்பதும் விளக்கம் பெற வில்லை. எனினும் பிராகிருத மொழிச் செப்பேடாக இது இருக்கும் நிலை, பின்னர் பிராகிருத மொழிச் செப்பேடுகள் பல்லவர்களால் வெளியிடப்பட்டதாகத் தெரியாத நிலை, இங்குக் குறிப்பிடப்படும் இப்பல்லவனைப் பற்றிய குறிப்புகள், ஸ்ரீ விஜயஸ்கந்த வர்மனுடைய (ஆட்சி) ஆண்டு, பாரத்வாஜ கோத்திரம், பல்லவர் வம்சம் எனத் குறிப்பிடும் நிலை இவனும், காஞ்சியிலேயே இருந்து இதனை வெளியிட்டிருக்கலாம் என்ற எண்ணத்தைத் தோற்றுவிக்கின்றன.
------------------------------------------
Ep. Ind., Vol. VIII, p. 143
காஞ்சிபுரம் ( கி.பி. 6 - ஆம் நூற்றாண்டிற்கு முன் ) முனைவர் கு . பகவதி, உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம் INTERNATIONAL INSTITUTE OF TAMIL STUDIES, Chennai
விஷ்ணுகொண்டி கோவிந்தவர்மா தும்மலகுடேம் செப்புத் தகடு கல்வெட்டு
"விஷ்ணுகொண்டினா" என்பது வினுகொண்டாவின் சமஸ்கிருதப் பெயர். விஷ்ணுகொண்டின் வம்சத்தின் ஆரம்பகால ஆட்சியாளர்கள் கிழக்கு தக்காணத்திலிருந்து மேற்கு தக்காணத்திற்கு வேலை தேடி குடிபெயர்ந்தனர் மற்றும் வாகாடகர்களின் கீழ் அவர்கள் நிலப்பிரபுத்துவ நிலையை அடைந்திருக்கலாம். தும்மல்லகுடெம் (தும்மலகுடேம்) கல்வெட்டுகள் விஷ்ணுகொண்டின் வம்சத்தை புனரமைக்க முக்கிய ஆதாரங்களாக உள்ளன. மாதவ வர்மாவின் ஆட்சியின் போது, அவர்கள் சுதந்திரமடைந்து, சலங்கயனரிடமிருந்து கடலோர ஆந்திராவைக் கைப்பற்றி, மேற்கு கோதாவரி மாவட்டம், ஏலூருக்கு அருகிலுள்ள தெண்டுலுருவில் தங்கள் தலைநகரை நிறுவினர்.
விஷ்ணுகொண்டின (விஷ்ணுகுந்தின)ப் பேரரசு இந்தியாவின் தக்காணப் பீடபூமி, ஒடிசா மற்றும் பல தென்னிந்தியப் பகுதிகளை கி. பி 420 முதல் 624 முடிய ஆண்டது. தக்காண வரலாற்றில் விஷ்ணுகொண்டினப் பேரரசு சிறப்பான பங்களித்தது. இப்பேரரசை 420இல் நிறுவியவர் இந்திரவர்மன் ஆவார். இந்திரபாலநகர், தெண்டுலுரு, அமராவதி ஆகிய மூன்று முக்கிய நகரங்களை அவர்கள் கொண்டிருந்தனர். பெஸ்வாடா / பெஜவடா (விஜயவாடா), மொகல்ராஜபுரம், உண்டவல்லி குகைகள் மற்றும் பைரவகொண்டா ஆகிய இடங்களில் உள்ள குகை கட்டமைப்புகள் விஷ்ணுகொண்டின்னரின் பங்களிப்பு என்பதைத் தெளிவாகக் காட்டுகின்றன.
கி. பி 514இல் இப்பேரரசு சுருங்கி தெலுங்கானப் பகுதியை மட்டும் ஆண்டது. இப்பேரரசின் வீழ்ச்சியின் போது, கோதாவரி ஆற்றுக்கு வடக்கே இருந்த கலிங்க நாடு தன்னாட்சி உரிமை பெற்றனர். கிருஷ்ணா ஆற்றுக்கு தெற்கே இருந்த பகுதிகள் பல்லவர்களால் கைப்பற்றப்பட்டன. சாளுக்கிய மன்னர் இரண்டாம் புலிகேசியால் விஷ்ணுகொண்டினப் பேரரசின் பிற பகுதிகள் கைப்பற்றப்பட்டு, கி. பி 624இல் விஷ்ணுகொண்டினப் பேரரசு வீழ்ச்சியுற்றது.
ஆந்திர மாநிலம் விசாகப்பட்டினம் மாவட்டம் கோல்கொண்டா தாலுக்காவில் உள்ள அமலாபுரத்தின் குக்கிராமமான உப்பரகுடத்தைச் சேர்ந்த பிண்டி நம்மையா என்பவரால் 1887 ஆம் ஆண்டுக்கு முன், கோதாவரி மாவட்டத்தின் துனி கோட்டத்தில் சிக்குல்லா அக்ரஹாரத்தில் உள்ள அடிகாவாணி / ஆத்திகவானி குளத்தில் மண் தோண்டிய போது ஐந்து செப்புத் தகடுகள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. 1896-97ல் விசாகப்பட்டினம் கலெக்டரிடமிருந்து பெறப்பட்ட தட்டுகள் அமலாபுரத்தைச் சேர்ந்த கர்ணம் என்பவரால் அனுப்பப்பட்டு, 1895ஆம் ஆண்டு நம்மய்யாவின் மனைவியால் விற்பனைக்குக் கொடுக்கப்பட்டபோது, அவற்றைப் பத்திரப்படுத்தினார்.
நல்கொண்டா மாவட்டத்தில் பனகல் அருங்காட்சியகத்தில் இருக்கும் இத்தகடுகள் ஒரு வளையத்தில் கட்டப்பட்டுள்ளன, அதன் முனைகள் ஒரு வட்ட முத்திரையுடன் இணைக்கப்படுகின்றன, அவை எதிர் சங்கிலி மேற்பரப்பில் ஒரு சிங்கம் இருக்கும்.
பிராகிருத வார்த்தைகள் அவ்வப்போது வந்தாலும் கல்வெட்டு சமஸ்கிருதத்தில் உள்ளது. பயன்படுத்தப்பட்ட எழுத்தமைதி சாளுக்கியருக்கு முந்தையது.
விஷ்ணுகொண்டின் கோவிந்தவர்மா தும்மலகுடேம் செப்புத் தகடு கல்வெட்டு, வில்லப ராஜபுருஷர் மூலம் குறிப்பிட்ட பிராமணருக்கு மன்னர் வழங்கிய கிராமப் பிரேங்கபாருவை தானமாக வழங்கியதைக் குறிக்கிறது.
விஷ்ணுகொண்டின் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த மகாராஜா ஸ்ரீ விக்ரமேந்திரவர்மன், லெந்துலுராவில் உள்ள தனது அரச இல்லத்தில் இருந்து கிருஷ்ணாபென்னா (கிருஷ்ணா) ஆற்றின் கரையில் உள்ள ரவிரேவா கிராமத்திற்கு தென்கிழக்கே இருந்த ரெகோன்றம் கிராமத்தை வழங்குவதாக அறிவித்தார். நாத்ரிபதி மாவட்டம், சோமகிரீஸ்வரநாதர் கோவிலுக்கு அரசனின் பத்தாம் ஆண்டு கோடைக்காலத்தின் எட்டாவது பதினைந்து நாட்களில் ஐந்தாம் நாளில் மானியம் வழங்கப்பட்டது. வேறு எந்த தேதியும் வழங்கப்படவில்லை. மகாராஜாவின் தாத்தா, ஏழாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் மற்றும் கி.பி 8 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் செழித்தோங்கிய வாகாடர் குடும்பத்துடன் இணைந்ததாகக் கூறப்படுகிறது. இந்த பதிவு கி.பி 8 ஆம் நூற்றாண்டுக்கு பிற்பட்டதாக இருக்காது.