VOLUME – III -KĀMATTUPPĀL6.1. Introduction by R. Nagaswamy
There is an ignorant controversy about this third volume on Kāmattuppāl questioning whether it was written by Vaḷḷuvar? Secondly if he has been the author of the three, then why he did not write on Mokṣa? Thirdly, the language of the Kāmattuppāl is different from Vaḷḷuvar's style noticed in the previous two chapters. So we may examine here a few points of relevance. It was recognized by ancient Indians, Kāma is an essential part of human life and there was nothing wrong in studying it. In fact, it is included among the four main Puruṣārthas while the fourth one Mokṣa is only an experience and that cannot be explained, the other three can be explained. Each of the three is related to the other three as, integral part of the Puruṣārthas, there are stages of man, and cannot be isolated. So dharma, artha and kāma are always grouped together and are known as Trivargas the three systems.
When Vaḷḷuvar took up the compilation of code of conduct of life in his text, he rightly took Trivarga and did not exclude Kāma. He was aiming at a comprehensive treatises which covered the whole life of human stages and so the question why he chose only the Three Puruṣārthas is a wrong question altogether.
Vaḷḷuvar was not writing this part as the other two where he uses order and probibition, here the subject requires a differentformat to keep it at the dignified level or he chose the dialogue format, than dealing with indulgence. Thus without the third volume, Vaḷḷuvar's text would have been incomplete. It is necessary to know how this subject is raised to the status of Śāstra a science. We have one of the brilliant works on kāma, in Vātsyāyana's Kāma Śāstra. Most people are ignorant of the content of this text and so shy away from this text or think, it deals perverted. Both the versions are wrong. It deals with the nature of conjugal love which has double advantage one the delight in union and the other begetting children. The joy of loving with children is supreme. It is also necessary to protect the human body from excessive indulgence and protection from pitfalls by submission to uncontrolled carnal desires. It educates the proper use of one's body, mind intellect so that there is a civilised way of living called Nagarīka. Vātsyāyana's book is a sensible book on human life. Vātsyāyana, begins his work with, an unusual manner, salutation to dharma, artha, kāma. dharmārtha-kāmebhyo namaḥ is the first invocatory sūtra. While all texts begin with salutations to Gods, here Vātsyāyana's text salutes dharma, artha and kāma, thus making the text a “down to earth” approach. That is why he salutes the “Trivargas” — dharma, artha, and kāma. Now one may understand why Vaḷḷuvar wrote on Aṟam-Poruḷ-Kāma. Vaḷḷuvar's selection must be viewed against this prevalent back ground.
Secondly the Kāma Śāstra gives a historical account of the origin of the Kāma as a science. Like all other ancient Śāstras texts, which trace their origin to the divine, this text also says itwas taught by Lord Śiva to Nandikeśvara, who taught this to Uddālaka — Svetaketu, who appears in the Upaniṣad as an important human agency. According to the account Svetaketu taught this science to “Babhravya” of Pāñcala country, who wrote the voluminous text. But soon different scholars selected different subjects and elaborated them.
At the request of prostitutes of Pataliputra, one Dattaka wrote on the sixth chapter of Kāmaśāstra — an adhikaraṇa called Vaiśyadharma — that on Veśis — call girls. Likewise, Chārāyana, Suvarnabha, Ghotakamuka, Gonikāputra, Gonardiya and Kucumāra wrote on different adhikaraṇas. These also became voluminous, Vātsyāyana compiled all these divisions in tone and wrote his text Kāma Sūtra. Eventually, the present text is a contribution by several authors, condensed in to this final shape in the hands of Vātsyāyana. It shows that not only there was an active discussion on this science in different regions but also codification. So the prevalent atmosphere, influenced Manu's work on dharma, Bṛhaspati's on Artha Śāstra, finalized by Cāṇakya and Vātsyāyana's Kāma Sūtra had perculated into different regions.
The Tolkāppiya's Sūtras in Tamiḻ is a product of this atmosphere. It is not unlikely this Kāma Sūtra has influenced Tiruvaḷḷuvar, Kāmattuppāl of Tirukkuṟaḷ in addition to Nāṭya Śāstra. As mentioned earlier, Vaḷḷuvar has observed restraint in handling this subject in Kāmattuppāl.
However he has included one complete chapter with ten couplets that deals with one going after another man's wife. This could have been dismissed in one couplet; but such a separate chapter shows that the author's ofKāma Śāstra have dealt with this subject under a separate adhikaraṇa.
For example Vātsyāyana has allotted a separate chapter for this subject under the title Paradārakam. He has a specific Sūtra, that condemns a man running behind another man's wife paraparigṛhatāsu kāma pratiṣedhaḥ (5-1). It is a crime pratiṣedhaḥ. Vaḷḷuvar has included a chapter, titled “Not lusting after another's wife” the first couplet under this reads. பிறன் இல் விழையாமை பிறன்பொருளாள் பெட்டொழுகும் பேதைமை ஞாலத் தறம்பொருள் கண்டார்க ணில். Such a despicable act will not be seen in a man who follows aṟam and poruḷ (tenets). Commenting on this Parimēlaḻakar says: பிறன் பொருளாகிய அறம் பொருள் என்பன — இன்பம், ஒன்றையே நோக்கும். இன்பநூல் உடையார், இத்தீஒழுகத்தையும் பரகீயம் என்று கூறுவர். அப்பேதமை உடையார் மாட்டு அறமும் பொருளும் இல்லை என்பது பெறப்பட்டது என்பதாம். இன்பநூல் உடையார் — mentioned are the writer's on Kāma Śāstra. It is a direct reference to Kāma Śāstra and the reference to aṟam and poruḷ (dharma and artha) shows that Vaḷḷuvar here considered Kāma is also an inseparable group. This also would vouch why Vaḷḷuvar is the author of Kamattuppāl.
There is a possibility of Vaḷḷuvar selecting a few parts from Kāma Śāstra as well for inclusion in his Kāmattuppāl.
It is necessary to state at this stage, that the Kāmattuppāl of Tirukkuṟaḷ falls under the genre of Aham feeling of Saṅgam Poetry tradition which deals with amorous life of man, there are all together 2800 poems in the Saṅgam groups of poems out of which 2 about 2300 poems are Aham Poems (Śriṅgāra) and 500 Puram poems. Besides there is the ancient Tamiḻ grammar Tolkāppiyam that deals with the grammar of Aham poems. There is no one who has analysed the Saṅgam poems other than the doyen of Tamiḻ Research like Dr.U.Ve.Swaminatha Iyer, who has brought out also critical edition of all these poems on modern lines, and who has studied the group better by better, word by word and poems by poems. There is none seems too great to say about Saṅgam Tamiḻ life and poetic ethos than him. He has given an amazing volume of information on Tamiḻ poetic tradition in his critical edition of the text Kurunthokai first published in 1937 and has been reprinted seven times since then. I am reproducing U.Ve.Swaminatha Iyer's write up below in the original, so that reader can see for themselves and give a brief summary of it in English.
The main thrust on U.Ve.S. Iyer's view is that there are two main mode of poetic expressions in Tamiḻ one the worldly life and that could be expressed openly by poets called Puram that exploits called Puram group and second the amorous delight which could not be expressed explicitly but can only be experienced by the man and love and could only be suggested through combination of situations, time and highly suggestive dialogues as on a dramatic stage this is called Aham genre called Śriṅgāra Bhāva also called Lāsya or Sukumārata in Sanskrit Tradition into Nāṭaka Vaḻakku and Ulakiyal Vaḻakku (which corresponds Nāṭya Dharmi and Loka Dharmi in Nāṭya Śāstra. Dr.U.Ve.S. Iyer has said that the whole of Aham group of poems in Tamiḻ fall under Nāṭaka Vaḻakku and the Puram under Ulakiyal Vaḻakku. In the Aham poems the situations, time and the other opportunities and finally the love emotions find a place. But in Kāmattuppāl of Tirukkuṟaḷ only the emotions and dialogue are retained while the others are excluded. So U.Ve.S. Iyer has already mentioned that the Kāmattuppāl mode of expressions falls under the dramatic category of Aham tradition in Nāṭaka dialogues mode.
It is thus clear the Kāmattuppāl style of expression Vaḷḷuvar follows Nāṭaka Kāvya tradition. It is needless to say that Nāṭaka Kāvya mode of expression is evidently based on Nāṭya Śāstra in which it is called Nāṭya Dharmi.
This analyses of Iyer has been adopted by all Tamiḻ scholars like T.P.Meenakshi Sundaranar and Mu. Varadarajanar.
Incidentally it shows as the major part of Saṅgam poetic form in Aham tradition is a Nāṭaka tradition it is evident the Saṅgam poems were originally for dance tradition.
Curiously, when I wrote in my earlier publication that Saṅgam poems meant dance, a section of Tamiḻ ill-informed writers wrote against me and abused me to the best of their ability and questioned me whether I knew Tamiḻ ? one Tamiḻ aṇṇal who learnt under me, ancient Tamiḻ alphabets, wrote vulberative book against me both in Tamiḻ and English, sponsored by SRM Engineering College Research Centre, questioning whether I thought that the ancient Tamiḻs were street dancers (Kūttāṭikaḷ). The word kūttāṭi is used in the sense of dancers and some time in a derogatory manner. We may ignore his unparlimentary writings we may say such pseudo Tamiḻ do not know what has been written by eminent scholars. Like U.V.S Iyer, Dr.T.P. Meenakshi Sundaranar and Dr.M.Varadarajanar on this subject. Unfortunately with out knowing what is the real Tamiḻ tradition and with superficial acquaintance with Tamiḻ these follows move around as the surrounding of Tamiḻ language, welcome any scholarly enticing on this subject.
I am reproducing the relevant part of Dr.U.V. Swaminatha Iyer's write up here from the book on Kurntokai we say here that the Thirukkuṟal by Vaḷḷuvar was product of Dance tradition.
“நாடக வழக்காவது சுவைபட வருவன வெல்லாம் ஓரிடத்து வந்தவனாகத் தொகுத்துக் கூறுதல். அஃதவாது செல்வத்தானும் குலத்தானும் ஒழுகத்தானும் அன்பினானும் ஒத்தார் இருவராய்த் தமரின் நீங்கித் தனியிடத்து எதிர்பட்டார் எனவும். அவ்வழிக் கொடுப்போரும் அடுப்போருமின்றி வேட்கை மிகுதியாற் புனர்ந்தரெனவும், பின்னும் அவர் களவொழுக்கம் நடத்தி இலக்கண வகையான் வரைந்தெய்தினாரெனவும், பிறவும் இந்நிகரனவாகிச் சுவைபட வருவன வெல்லாம் ஒருங்கு வந்தவனாகக் கூறல். உலகியல் வழக்காவது உலகத்தார் ஒழுக்கலாற்றோடு ஒத்துவருவது”.என வரைவனவற்றால் கவியின் சுவை காரணமாக இத்தகைய வரையறைகள் கொள்ளப்பட்டன வென்பதும் சில நிகழ்ச்சிகள் உலகியலோடு ஒத்து வருமென்பதும் அறியப்படும். பெரும்பான்மையும் நாடகவழக்கே அமைதலின் அதனைத் தொல்காப்பியர் முன்னர்க் கூறினர் போலும். நாடக வழக்கு கவிஞர்களுடைய உள்ளத்தால் கற்பனை செய்யப்பட்டுப் படிப்போர்க்கு இனிமை பயப்பது. இறையனாரகபொருள் உரை ஆசிரியர் இவ்வொழுகலாற்றை.இல்லது, இனியது, நல்லதென்று புலவரால் நாட்டப் பட்டதோர் ஒழுக்க மாதலின் இதனை உலக வழக்கினோடு இயையானென்பது' (சூ.1.உரை) எனக் கூறுவதும் காண்க. எனவே கவிகள் தம்முடைய கற்பனை ஆற்றலால் பலவகைச் சுவைபொருந்தக் காட்சிப் பொருளையும் கருத்துப் பொருளையும் புனைந்துரைத்துச் சிறுபான்மை உலகியலோடு பொருந்த நல்ல பொருளை யமைத்துக்காட்டிய செய்யுட்களே இவ்வகைப்பொருட் செய்யுட்க்களாமென்பது தெரியவரும். இவற்றிற் கூறியபடியே உலகியல் நிகழவேண்டுமென்பது வரையறையன்று. இவையனைத்தும் உலகியலுக்குப் புறம்பானவையென்றுகொள்ளுதலும் தக்கதன்று.
இச்செய்யுட்களிர் காணப்படுவனவாகிய தலைவன் தலைவியிரிடையே வளரும் அன்புநிலை, அவர் இல்லறம் நடத்தும் முறை முதலியன உலகியலைச் செம்மைப் படுத்தும் தன்மையின. இளம்பூரணர் எடுத்துக்காட்டியனவாகிய தலைவன் தலைவியருடைய ஒப்பு முதலியன செய்யுளுக்காக அமைத்து கொண்டவை. இங்ஙனமே சிறந்த தகுதி வாயந்தாரையே காப்பியத்துக்குத் தலைவராக அமைக்கவேண்டுமென்று பிற்காலத்திற் காப்பிய இலக்கணம் கூறுவது கவிஞனுடைய சிறந்த மனோபாவங்கள் மனோபாவங்கள் வெளிப்பட்டு இன்சுவையை உண்டாக்குமென்னும் காரணம்பற்றியே யாகும்.
முதல் கரு, உரி என்னும் மூவகைப் பொருள் வரையாறையும் கவிச்சுவையை மிகுதிப்படுத்துவே போந்த தென்று தோற்றுகின்றது. உலகிதிற் குறிஞ்சி நிலத்துள்ளாரே அளவளாவுவது பாலை நிலத்துள்ளாரே பிரிவது, முல்லை நிலத்துப் பெண்டிரே தலைவரைப் பிரிந்து ஆற்றியிறுப்பத்து மருத நிலத்தினரே ஊடுவது, நெய்தனிலத்தினரே இரங்குவது என்ற வரையறையில்லை; ஆனால் கவிஞன் அமைக்கும் உலகத்திலோ இவ்வரையரைகள் காணப்படுகின்றன. இது நாடக வழக்காகும். நாடகத்தில் அரங்கில் நிகழும் நிகழ்ச்சிக்கு ஏற்ற களன் ஒன்றை நாடகப் புலவன் அமைத்து கொள்வதும் ஓவியப் புலவன் தான் எழுதப்புகும் ஓவியத்திற்கு ஏற்ற நிலைக்களனை எழுதிகொள்வதும் போன்றது இது. பிரிவைப் புனையும் ஆசிரியன் துன்ப உணர்ச்சியை மிகுதிப்படுத்த வேண்டி நீரில்லாத வறுஞ்சுரத்தையும் ஒய்ந்த யானையையும் தான் கூறும் நிகழ்ச்சியோடு இயைபு படுத்துகின்றான். இன்ப உணர்ச்சியை மிகுதிப் படுத்தவேண்டித் தலைவனும் தலைவியும் ஒருவரை யொருவர் காணும் நிகழ்ச்சியை 'சந்தனமும் சண்பகமும் தேமாவும் தீம்பலவும் ஆசினியும் அசோகமும் கொங்கும் வேங்கையும் குறைவும் விரிந்து நாகமும் திலகமும் நறவும் நந்தியும் மாதவியும் மல்லிகையும் மௌவலொடு மனங்கமிழ்ந்து பாதிரியும் பரவை ஞாழலும் பைங்கொன்றையோடு பிணிவிழந்து பொறிப்புன்கும் புன்னாகமும் தண்டேன்றல் இடைவிராய்த் தனியவரை முனிவுசெய்யும் பொழிலது நடுவண்' அமைத்துக் காட்டுகிறான்.
இவ்வாறே மற்ற நிலங்களுக்கும் அவ்வத் நிலத்தில் நிகழும் ஒழுக்கத்திற்கும் இயையிருத்தலை அறியலாகும். நிலதைப் போலவே கால வரையறையும் கவிச்சுவையைப் பெருக்குதற்கு அமைந்து அவ்வத்திணையின் ஒழுக்கத்திற்கு இலக்கணத்தில் வரையறுக்கப்பட்ட காலங்கள் ஏற்புடையனவாதலை நச்சினார் கினியார் தொல்காப்பியப் பொருளதிகார உரையில் விளக்கிச் சொல்கின்றார்.
கருப்பொருள்கள் ஒவ்வொருவகை நிலத்தின் அறிந்து அமைக்கப்பட்டன அவை உலகியல்போடு ஒத்தன நல்லிசை புலவர்கள் மரம், விலங்கு, பறவை முதலியவற்றின் இயல்புடைய நன்றாக உணர்ந்து வெளிப்படுத்தியுருக்கிறார்கள்.
உரிப்பொருளாவது புணர்தல், பிரிதல், இருத்தல், ஊடல், இரங்கல் ஆகிய இவ்வைந்தும் இவற்றின் நிமித்தங்களும் ஆகும். இப்பொருளே முதல் கருவென்னும் இரண்டைக் காட்டிலும் சிறந்தது. பிறபொருள்கள் தம்முன் மயங்கினும் உரிப்பொருள் மயங்குதல் தகாதென்பது இலக்கணம்.
முதல், கரு என்னும் இரண்டும் உரிபொருளாகிய நாடக நிகிழ்ச்சிக்கு நிலைகளனாக உதவுகின்றன. அவ்விரண்டும் பெரும்பாலும் காட்சிப்பொருள் வகையைச் சார்ந்தன. அவற்றை நல்லிசை புலவர்கள் அமைத்துச் செய்யுள் புனைகையில் நாம் அக்கட்சிகளில் ஒன்றிவிடுகின்றோம். உரிபொருளை அமைக்கும் போது கவியினுடைய இணையற்ற பாவிகத்தை யறிந்து மகிழ்கின்றோம்.
சங்ககாலத்துப் புலவர் பெருமக்களின் கவியாற்றலை அறிந்துகொள்வதற்கு இக்குறுந்தொகையும் ஒரு கருவியாகும். இதன்கண் அகநாநூற்றைப்போல முதல் கருப்பொருள்களைப் பற்றிய செய்திகள் விரிவாகக் காணப்படவில்லை; திருக்குறளைப் போல அறவே நீக்கப்படவுமில்லை. இலக்கண அமைதி நன்குடையதாகி விரிவும் கருக்கமும் இன்றி இயற்கைக் காட்சிகளின் எழில் நலங்களையும், அகனைத்திணை யொழுக்கங்களையும் பண்டைக்கால நாகரிகச் சிறப்பையும், வேறு பல அரிய பொருள்களையும் விளக்கிக்கொண்டு நிற்பது இக்குறுந்தொகை.
6.3. MU. VARADARASAN
Dr.Mu. Varadarasan, the well known Tamiḻ scholar, who was held as an authority on Tamiḻ language and literature, wrote an article in 1963 that was four years prior to the Dravidian rule came into power in Tamiḻnadu. His was an invented article to the volume of Tirukkuṟaḷ edited by K.V. Jagannathan (Ki.Va.Ja), was a master of Tamiḻ literature, having been the principal disciple of Dr.U.Ve.Swaminatha Iyer. As editor, Ki.Va.Ja, invited eminent scholars of the time to contribute an article to the volume, Mu.Va's forms part of the collection. Mu.Va wrote on Kāmattuppāl as the third chapter of Kuṟaḷ. Interestingly he had come to the conclusion, that chapter seems to be a Nāṭaka Kāvya. It is almost contrary to the Dravidian ideology for it was considered as a singular text of the Tamiḻs uninhabited by Sanskrit traditions. Mu.Va, without mincing words said that Kāmattuppāl of Tiruvaḷḷuvar is like Nāṭaka Kāvya. A brief summary of his essay is given here. His article was in Tamiḻ, I am publishing it here in English form. However, it seems Mu.Va has followed T.P. Meenakshi Sundaram Pillai, popularly called T.P.M, was first mentioned that Kāmattuppāl is the style of dramatic dialogue. (The following is the English Translation of Mu. Va's article by Dr. Nagaswamy) Vaḷḷuvar, who had his subject divided into three parts as Aṟatuppāl, Poruṭpāl and Kāmattuppāl, while he wrote his Kāmattuppāl — on love, a great poet with dialogue. While writing the other two sections he appears as a teacher and the learners as listeners. It may beseen that he appears as a preacher, advising traditional Tamiḻ people; as seen in the respective instances. However there are some Kuṟaḷs, differing from this method of imparting. There are two Kuṟaḷs in the section of bravery of the army (in Poruṭpāl) and two Kuṟaḷs in the section on Nalkuravu (Poruṭpāl). In the former, a hero in the battlefield, utters heroic challenges, while in the later, the utterances appear as suffering of a poor destitute.
The verses in the Kāmattupāl do not appear as poets saying but appear as dialogue between two lovers. He composes them as the speeches of a hero, heroine and her friend and in this the poet appears as a dramatic artist. These appear not as poet's advices on dharma or artha, but instead as of men and women appearing on a dramatic stage and deliver dialogues. In essence the verses of Kāmattupāl are not precepts of aṟam or artha but looks like creative poetry, so we may call Kāmattupāl is a Nāṭaka Kāvya — dramatic poetry. (Please note Mu.Va is specially says that Kāmattupāl is a Nāṭaka Kāvya.)
A verse in the poetic composition “Thiru-Vaḷḷuvamālai”, attributed to a poet Mosikiranar, makes this point very clear that the Kāmattupāl appears in three parts as speeches by men speeches of women, and the speeches of both, the first is in seven chapters as the hero's address to the heroine, the second is address of the heroine and her playmate in twelve chapters, and the third is in six chapters as speeches of both men & women. This indication is seen in the following verse of Mosikiran in “Thiru- valluvamālai.”ஆண்பால் ஏழ் ஆறிரண்டு பெண்பால் அடுத்தன்பு பூண்பால் இருபால் ஒரு ஆறாக — மாண்பாய காமத்தின் பக்கமொரு மூன்றாகக் கட்டுரைத்தார் நாமத்தின் வள்ளுவனார் நன்கு It is necessary to see the different approaches in his above format of ancient tradition and the format of Vaḷḷuvar here. In the ancient tradition, Tolkāppiyar laid out the method of aham poems, in made as mudal, karu ?, uri, place, time, trees, birds, etc for each region and all poems in aham tradition followed these formats.
Very few songs do not confirm to modes with what is called love emotion. But in verses in Tirukkuṟaḷ, do not represent space and time (mudal, karu) but are promptly based on love emotions (uri) which are actually aham verses, so they appear as dialogues.
Furnishing several illustration from Kuṟaḷ Mu. Va. deals with both pre-marital love (kaḷaviyal) and married households life, the mutal ? love is on all Indian trend. Thus designating the Kāmattuppāl of Tirukkuṟaḷ a Nāṭaka Kāvya. Mu.Va has already hinted the relationship or rather indebtedness of Kuṟaḷ to science of Nāṭaka (Nāṭya Śāstra).
What has escaped his attention is the impact of Nāṭya Śāstra on Kuṟaḷ. I have shown earlier that Tolkāppiyam was inspired by Nāṭya Śāstra. I have also shown that the commentator on Silappatikāram mentions that Silappadikāram was based on Tolkāppiyam and that he called Nāṭaka Kāvya; Silappadikāram mentions Naṭya Śāstra (Nāṭya Naṉūl). Evidently there can be no doubt that Kāmattuppāl of Kuṟaḷ was inspired by Nāṭya Śāstra.
It would not be possible in this work to explore further the comparison between Nāṭya Śāstra and Kāmattuppāl. There is unmistakable evidence of Sanskrit Śāstras.
6.4. NĀTAKA VAḻAKKU
The Kamātuppāl by Thiruvaḷḷuvar has attracted the attention of scholars for its different style of narration. Unlike the earlier two, this book adopts a style reminiscent of dialogue in a dramative performance Parimēlaḻakar the great commentator held all the three books were by one and the same author Vaḷḷuvar and also he derived his source from Sanskrit śāstras (vaṭanūl). For example Parimēlaḻakar says, Vaḷḷuvar based his work on the Dharma Śāstras of authors like Manu and others similarly Parimēlaḻakar cites Bhoja's Śriṅgāra Prakāśa, for the tradition Paruthiyar another commentator holds cites Vātsyāyana's Kāma Tantra. Evidently early commentators have always held Vaḷḷuvar based his text on Sanskrit Sources.
Please note Parimēlaḻakar notes on Kāmattupāl.
“Now he has taken up the topic of delight which gives happiness in the life, utlising the help of wealth generated (as mentioned in Poruṭpāl). Here the world delight (inpam) refers to sexual delight born out of Kāma which gives happiness to senses. Because of this speciality, Bhojarāja has mentioned this as the greatest delight, (in his book Śṛiṅgāra Prakāśa) though others may say so many other sources of joy. According to him this Śriṅgāra Rasa is the only greatest rasa enjoyment. It is of two kind — joy in known and joy in separation. This classification of meaning, are brought aṟam, poruḷ, inpam (dharma, artha, kāma) by Sanskrit.”
So this author (Vaḷḷuvar) has followed the Sanskrit sources brought them under these categories Parimēlaḻakar hascategorically stated that Vaḷḷuvar has written his text based on Sanskrit texts (vaṭanūl). Let me add this that the classification into puṇarcci and puravu which are exact Tamiḻ rendering of sambhoga śriṅgāra and vipralambha śriṅgāra which forms the main plank of Sanskrit authors.
Further another commentator — Pari-perumal also asserts that Vaḷḷuvar follows the Sanskrit tradition அறம் பொருள் இன்பம் என வடநூல் வழியே கூறினார். It clearly shows that all the commentators that ever since Vaḷḷuvar wrote his text based on Sanskrit text.
These show that Vaḷḷuvar work is a vaḻinūl (derivative text) and not an independent composition. The great Tamiḻ Scholar T.P.Meenakshi Sundaranar and Mu. Varadarajanar states that Kāmattupāl is in the form of a dialogue (nāṭaka vaḻakku) nāṭaka vaḻakku is synonym of Naṭya Dharmi of Bharata's Naṭya Śāstra. So clearly Vaḷḷuvar has also benefited by Naṭya Śāstra.
Here I would like to point out that none of the ancient commentators have questioned the authenticity of all the three volumes- Aṟattuppal, Poruṭpāl and Kāmattupāl as they consistently declare that the three were by the same author. However, recently one author has suggested that the text consists mostly of stray verses already prevalent and some one has compiled them as a book, at a later time. He has not given any reason or evidence to prove his proposition and seems to be his impression. Such impression to view will not be acceptable without adequate evidence it wouldlead to as many impressions as there are readers, that would mean nothing. This view will stand rejected especially in view of several ancient commentaries, for the past over one thousand years, furnishing a homogeneity of authorship. Even the proponents of exclusive Tamiḻ tradition accepting the influence of Sanskrit sources as in the case of the great Tamiḻ Scholar, Prof. T.P. Meenakshi Sundaranar and Dr.Mu. Varadarajanar.
T.P. Meenakshi Sundaranar has agreed that the language of the Kāmattupāl is no doubt in the language of the Dramatic persons, and at the same time raised a question whether such images found in the Kuṟaḷ, are found in any other text.
There is one point on which some scholars question the Sanskrit source. That is, they hold that the division of poetry into Aham and Puṟam classification is a Tamiḻ tradition, not seen in Sanskrit tradition. The division of Kaḷavu and Kaṟpu under Aham category is also a Tamiḻ tradition. As Vaḷḷuvar divides the classification under Kāmattupāl, Sanskrit sources need to be rejected. This objection has been met with by the ancient commentator Pari Perumal who has pointed out that Vaḷḷuvar has not classified his text under Aham and Puṟam, but classified them as Aṟam, Poruḷ and Kāmam which are of Sanskrit origin as dharma, artha and kāma the objection has no validity.
Further I would like to point out that even the classification Aham and Puṟam are Sanskrit terminology. Aham stands for Śṛiṅgāra and Puṟam, other dharma, artha and mokṣa. This classification is first introduced by Bharata in his Naṭya Śāstra,where at the beginning of his text he classify Śriṅgāra under Sukumāra and the other as āviddha. The Aham and Puṟam classification is from Naṭya Śāstra and not a Tamiḻ concept. On both grounds the Tirukkuṟaḷ classification into dharma, artha are from Sanskrit sources. There is a possibility of Vaḷḷuvar selecting a few parts from Kāma Śāstra as well for inclusion in his Kāmattupāl.
The conclusion is inevitable that Tirukkuṟaḷ is a derivative text vaḻinūl.
6.5 காமத்துப்பால் உரைக்கொத்து
பரிமேலழகர்: களவியல் இனி அப்பொருளைத் துணைக்காரணமாக உடைத்தாய். இம்மையே பயப்பதாய் இன்பம் கூறுவான் எடுத்துக் கொண்டார். ஈண்டு இன்பம் என்றது ஒருகாலத்து ஒரு பொருளான் ஐம்புலனும் நுகர்தற் சிறப்புடைத்தாய காம இன்பத்திணை. இச்சிறப்புப்பற்றி வடநூலுள் போசராசனும் 'சுவை பல' என்று கூறுவார் கூறுக; யாம் கூறுவது இன்பச்சுவை ஒன்றனையுமே என இதனையே மிகுத்துக் கூறினான். இது புணர்ச்சி, பிரிவு என இருவகை படும் ஏனை இருத்தல், இரங்கல், ஊடல் என்பனவோ எனின் இவர் பொருட்பாகு பாட்டினை அறம் பொருள் இன்பம் என வடநூல் வழக்கு பற்றி ஓதுதலான். அவ்வாறே அவற்றைப் பிரிவின்கண் அடக்கினார் என்க. பரிபெருமாள்: காமத்துப்பாலாவது மைந்த்ர்க்கும் மகளிர்க்கும் கலவியனாகிய இன்பப்பகுதி அஃது யாங்ஙனம் கூறினார். எனின், ஒருவனுக்கு இன்பம் நுகர்தற்கு இடம் கன்னியரும், கணிகையரும் பிறர் தாரமும் என மூவகையல்லது இல்லை; அவற்றுள் பிறர்மனைக் கூட்டம் பாவம் தருமென்று அறத்துப்பாலுள் கூறிக் கணிகையர் கூட்டம் பாவம் தருமென்று அறத்துப்பாலுள் கூறிக் கூறினாராதலின், அறனும் பொருளும் இன்பமும் வழுவாமல் வருவது கன்னியர் கூட்டம் என்று அஃது ஈண்டுக் கூறப்பட்டதென்க. அது தான் எட்டு வகைப்படும்; பிரமம், பிரசாபத்தியம், ஆரிடம், தெய்வம், காந்தர்வம், ஆசுரம், இராக்கதம், பைசாசம், என அவற்றுள் ஆசுரம் முதலான மூன்றும் ஒருதலை காமம் ஆகலானும். அவையிற்றுக்கு இன்பச்சிறப்பு இன்மையின் காந்தருவ நெறியே ஈண்டுக்கூறப்பட்டது. குறிப்பே பின்னைய நான்கும் பெருந்திணை பெருமே' என்றும் 'காமக்கூட்டம் காணுங்காலை, மறையோர் தேஎத்து மன்றல் எட்டனுள், துறையமை நல்யாழ்த் துணைமையோர் இயல்பே' என்றும் இலக்கணம் கூறுதலின் அஃதாவது கொடுப்போரும் அடுப்போரும் இன்றி ஒத்தார் இவர்தாமே கூடுங் கூட்டம்; என்னை அதுவே தானே அவளே தமியார் காணக் காமபுணர்ச்சி க் இருவயின ஒத்தல் என்பவாகலின். இக்சூத்திரம் நாடக வழக்கிற்குக் கூறியது ஆகலின் ஈண்டு உறைக்கின்ற காமமும் நாடக வழக்கோ எனின் இச்சூத்திரம் கூறுகின்ற உரையாசிரியர் உலகத்தோடு ஒத்தும் ஒவ்வாதும் வருமென்று பொதுப்படக் கூறினாராதலின், இஃது உலக வழக்கை நோக்கி எடுத்துக் காட்டப்பட்டதென்க.
இக்காமப்புணர்ச்சியை வடநூலாசிரியர் அராக்த்தார் கூடுங் கூட்டம் என்ப. இதுதான் மூவகைப்படும், அருமையிர் கூடலும் பிரிந்து கூடலும் ஊடிக்கூடலுமென. அருமையிர் கூடுதலாவது கூடுதற்கு எளிது அண்மையில் ஒருவர் ஒருவரைக் கண்ட காலந்தொட்டும் ஒத்த நினைவினராய் நின்று கூடுதல் பிரிந்து கூடுதலாவது இவ்வாறு கூடினார் பின்பு ஒரு காரணத்தால் பிரிந்து அதன்பின் கூடுதல் ஊடிக் கூடலாவது தலைமகன் மாட்டுத் தவறு கண்டு தலைமகளை புலவி நீக்கிக் கூடுதல்.
இவை மூன்று கூட்டமும் இவற்றது நிமித்தமும் இக்காமத்துப்பாலுள் கூறுவது தமிழ்நடையன்றாதலின் இதற்கு இலக்கணம் யாங்கனம் பெறுதுமெனின். இவ்விலக்கணம் தமிழ் நடையாயின அகப்புறமென்று கூறுதல் வேண்டும். அவ்வாறு கூறாது அறம் பொருள் இன்பம் என வடநூல் வழியே கூறினாராதலின் இதற்கு இலக்கணம் வாத்சயாயணம் என்னும் காம தந்திரத்துச்சுரதவிகற்பம் என்னும் அதிகரணத்துள் கண்டுகொள்க. அன்றியும் புணர்தல் பிரிதல்' இருத்தல் இறங்காலும் பிரிந்துழி நிகழுமன்றே; அவற்றைப் பிரிவினுளடக்கிப் புணர்தலும் பிரிதலும் ஊடலும் எனத் தமிழ் நடையிற் கூறினும் இழுக்காது.
